Vertaling blog van Marlen Vargas del Razo:
http://marlenvargasdelrazo.wordpress.com/2012/02/28/2012-self-forgiveness-how-to-why-what-where-who-when/
“Dus, ik ben Desteni videos aan het bekijken – ik ga van de een naar de ander op zoek naar de ‘magische code’ die ik kan gebruiken om in wezen mezelf te deprogrammeren nu dat ik heb begrepen dat we voorgeprogrammeerdeGeest Bewustzijn Systemen zijn geweest en het nodig is dat we er iets aan doen! Ik wil beslist niet slechts een of andere bewustzijns-robot blijven die niet leeft maar alleen maar de tijd doodt – wat moet ik doen? – Waar vind ik de uitweg? – Wat is het geheim?”dit waren mijn gedachtes 4 jaar geleden.
Aanvankelijk raakte ik zo buiten mezelf door het kijken naar de video’s en het zo vaak horen van de woorden “STOP THE MIND”, dat ik vreesde te eindigen in zoiets als een vegetatieve staat. Ik dacht dat dit proces gewoon onmogelijk was en ik vroeg me af hoe ik in hemelsnaam mijn leven zou doorbrengen met ‘No Mind’! Ik moet hier bekennen dat ik zeer goedgelovig was, dat is waarschijnlijk een van de redenen waarom ik me overgaf aan zoveel rotzooi (spiritualiteit en samenzweringstheoriën) die ik onderzocht vlak voordat ik bij Desteni kwam. Vanuit deze ‘achtergrond’ drong het niet tot me door wat er feitelijk bedoeld werd met ‘stopping the mind’, en stond ik mezelf alleen toe om in wat ik nu noem ‘de klaagster-ervaring’ te gaan, waarin ik een kluwen van gedachten creëerde, en mezelf opgaf voordat ik ook maar begon. Dit werd veroorzaakt doordat het proces ogenschijnlijk onmogelijk leek op het eerste gezicht: ‘te veel’, ‘ondraaglijk’, ‘hoe krijg ik het ooit voor elkaar?’ – Dit baarde me een tijd zorgen, lol, het maakte allemaal deel uit van één en dezelfde geest-ervaring die ik binnenin mezelf gecreëerd had.
In deze jammerlijke staat stuurde ik een bericht naar de mensen van Desteni waarin ik mijn toestand uitlegde, hoe ik letterlijk ‘mijn verstand aan het verliezen’ was door me te realiseren dat ik mijn gedachten moest stoppen – en me afvroeg, hoe zal ik leven, wat zal ik zijn? Etc. Het antwoord wat ik van hun kreeg was tot mijn verrassing van zo’n eenvoud en vanzelfsprekendheid dat ik letterlijk hardop moest lachen terwijl ik het las, doordat ik me realiseerde hoe gebruikelijk deze ervaring van mij was geweest in mijn leven: het was mijn geest die er een heisa over maakte, het verdedigingsmechanisme van de geest om niet door dit proces te hoeven gaan = het is niet wie ik werkelijk ben als leven die loopt te klagen! Dus, dit punt werd een eerste realisatie: mijzelf stoppen een klager te zijn. Sindsdien heb ik deze video gedeeld met iedereen die hetzelfde punt ervaart van dat het allemaal ‘onmogelijk’ lijkt om door te wandelen, om te realiseren dat het slechts het overlevingsmechanisme van de geest is dat optreedt – letterlijk schreeuwend om hulp bij de realisatie: we staan op het punt zijn heerschappij onderuit te halen.
Toen ik eenmaal over mijn eerste reacties heen was ging ik simpelweg verder met het bekijken van het materiaal.
Zelfvergeving?
Ik hoorde constant de woorden ‘Zelfoprechtheid’ (Self-Honesty), ‘Zelfvergeving’ (Self-Forgiveness), ‘Schrijven’ (Writing), ’Ademen’ (Breathing), ‘Zelfcorrigerende Toepassing’ (Self-Corrective Application) in de video’s, waarvan ik concludeerde dat het ‘de manier’ was. Ik begon vast te stellen wat zulke woorden toen voor mij betekenden, welke ‘waarde’ ze voor mij hadden, en hoe ik er tegenover stond.
Ik was iemand die voor eerlijkheid was binnen het begrip van wat ‘eerlijk zijn’ is/betekent in het systeem, wat zoiets zou kunnen zijn als iemand anders of een ander land de oorlog verklaren op een ‘rationele en logische’ manier, en beschouwd worden als ‘eerlijk’ doordat ik ‘de waarheid spreek over hun intenties’ zonder ook maar te overwegen wat het beste is voor iedereen in zulke woorden/beslissingen.
Ik had mezelf beschouwd als een ‘openhartig persoon’ met zulke maatstaven, zonder werkelijk te overwegen ‘wat het beste is voor iedereen’ in zo’n eerlijk zelf-gecreëerd idee over mezelf. Dus, dit is hoe ik mijn ogen begon te openen voor wat ZELF-oprechtheid was, hetgeen volstrekt zinnig op mij overkwam in alle opzichten.
Schrijven was iets wat ik gedaan had en deed in die tijd – al gebruikte ik het beslist als een versterking van mijn eigen persoonlijkheden waarin gedichten of teksten van liedjes die ik nooit zong bewaarheid worden, lol – in essentie schreef ik om mijn persoonlijkheid vorm te geven en bij te schaven, net als een beeldhouwwerk dat ik van mezelf aan het maken was als een mooi idee dat ik kon dragen als een jasje. Die schrijfsels werden de ‘code’ zogezegd, waarin ik mezelf geruststelde in ‘wie ik was’ en waarom ik op een bepaalde manier dacht, waarom ik hield van de wereld of juist niet. Ik schreef niet echt om mezelf uit mijn zelfgecreëerde ‘hol’ te halen, maar eerder versterkte ik het en rechtvaardigde ik het als ‘een manier van leven’. Dit was alles waar ik over wilde schrijven in die tijd.
Toen ik me realiseerde waaruit het proces bestond, begreep ik dat dit ontwikkeld moest worden om de ‘wereld te veranderen’. Ik had er geen probleem mee zulke punten te brengen tot een ‘een en gelijk’ begrip, maar … Zelfvergeving? Allerlei soorten oordelen vonden plaats in mezelf tezamen met de gebruikelijke vragen zoals: “Waarom moet ik mezelf vergeven?”, “Waarom kan ik het niet gewoon loslaten/stoppen?” – “Is dat niet iets religieus?” – “Is er niet gewoon een andere manier om dit (proces) te doen in plaats van dit soort vormelijke zinnen uit te schrijven om mezelf te corrigeren?” Ik was erg skeptisch en ging zelfs zover om bang te zijn om ‘mezelf te deprogrammeren’, bang om tot een punt te komen van ‘geen controle’ meer hebben over mezelf = in wezen bang om een ‘zelfvergeven drone’ te worden lol, zonder me werkelijk te realiseren in die tijd dat ik al Geen ‘controle’ had over mezelf en dat ik een door de geest gedreven wezen was dat in feite nooit echt geleefd had.
We hebbende neiging om overweldigd te worden door alleen al het idee om onszelf te moeten vergeven voor al wat we tot zover geleefd hebben en onszelf te vergeven als de gehele wereld voor wat dat betreft. Dit was gewoon een aanvankelijke geest-ervaring waar we dan bang zijn om ‘in terecht te komen’, omdat het gewoon ‘teveel’ lijkt en we in ervaringen van zelfmedelijden gaan zoals “ik kan dit onmogelijk doen”, ik stortte in doordat ik het idee moest loslaten dat er een snelle oplossing zou zijn, of zelfs dat er een soort God zou bestaan waarmee ik ‘in verbinding kon treden’ om tot een ‘hogere ervaring van mezelf’ te komen. Dit was allemaal onderdeel van de mindfuck die allereerst gestopt moest worden
Dus ik zei tegen mezelf: ik kan niet doorgaan zoals ik nu ben we moeten de wereld stoppen en daarvoor beginnen we met onszelf. Aanvankelijk leek het aantrekkelijk om dit als reden te hebben om het zo te doen, ik had nog steeds geheime verlangens voor een toverstafje die het werk voor mij zou doen waarin ik alleen ‘zelvergeving zou hoeven toepassen’ in de zin van het uitschrijven en het probleem zou opgelost zijn – later kwam ik er achter waar het werkelijk om draaide.
Ik heb m’n schoenen aangetrokken, laten we wandelen!
Ik bleef naar het forum gaan gewoon om te zien wat Zelfvergeving was nadat ik de eerste weken bezig was geweest om alleen te wennen aan het idee dat ik zelf Zelfvergeving zou toepassen – in eerste instantie leek het een repeterend opdreunen van woorden waarin ik door elk stukje van mijn herinneringen, mijn leven, zou moeten gaan en er Zelfvergeving op zou toepassen. Het scheen me omvangrijk toe, in mijn gedachte kwam er onmiddelijk op: ‘geen denken aan! Dit is onmogelijk’ terwijl ik me ideeën vormde van de rest van mijn leven hele dagen doorbrengen met het non stop toepassen van zelfvergevingen, lol. Dat is het ‘extremist’ gedeelte van de persoonlijkheid welke ik voortga te onderzoeken door uitschrijven en stoppen binnen dit proces.
Nadat ik de allereerste voorbeelden van Zelfvergeving van Jack had gelezen, ging ik in de middag op bed zitten en begon ik verder te lezen. Ik zag mezelf in de ongemakkelijke positie waarin ik voor het eerst van m’n leven die verklaringen hardop uitsprak. Ik bloosde waarschijnlijk zelfs tegenover mezelf, ook al was ik helemaal alleen, ik was dit zo niet gewend van mezelf, om mezelf te vergeven aangezien ik had geleefd als een eigengereide persoon die denkt en gelooft dat, alles wat ik doe is ‘terecht‘ en kan niet verkeerd zijn. Alleen al te gaan zitten en zelfvergevingen oplezen was een onmiddelijk nederig makend moment, het was al direct als een handgranaat die ontploft richting mijn ego: het stond op het punt opgeblazen te worden voor leven.
Een van de eerste punten welke ik wandelde door zelfvergeving was het aantonen van de berperkingen van de geest en de angsten en andere emoties/gevoelens die gehecht waren aan het beginnen van dit proces zelf. Ik had letterlijk dit onwerkelijke scenario gecreëerd van ‘mij in het proces’ waarin ik mezelf als een zombie voorbij ‘andere mensen’ zag lopen op straat waarbij ik eenvoudig de hele tijd ‘blanco’ moest blijven. Maar nee, dat was mijn eigen misverstand wat later deel van mijn eigen angsten werd dat ik het Proces buiten proporties zou opblazen – hierom lachen was een coole manier om het punt van me af te schudden en eenvoudig mezelf aan het schrijven te zetten, mezelf toe te wijden aan mezelf aan leven wat er ook gebeurt.
Wat?
“Okee, dus … wat zou dit nu moeten doen? Ben ik nu vrij van god? van het vrouwelijk ego? en ben ik nu Zelfoprecht?” Lol, mijn eerste ideeën over Zelfvergeving hielden verband met dat dit een proces was waarin ik een soort van magische toverformule zou hebben door eenvoudig de woorden uit te spreken/mezelf uit te schrijven en alles ‘opgehelderd’ te hebben – laten we zeggen dat het hele aspect van Zelfvergeving te moeten Leven in die tijd niet echt was begrepen. Dus, ik besloot het punt toe te passen van er onvoorwaardelijk in zijn, ik had niets te verliezen.
Ik ging verder met een punt eerst uit te schrijven om te zien ‘hoe dat werkt’, waarbij ik werkte met de meest op de voorgrond tredende ervaringen die ik had op dat moment. Ik nam niet eens zoveel deel aan de forumsin die tijd, ik focuste alleen op het leggen van het fundament voor mezelf, want ik wist dat dit de manier was om het proces te wandelen, om op te staan voor leven en uiteindelijk mijn geest te stoppen – Ik ‘wist’ het, toch moest het gewandeld en zelfgerealiseerd worden.
Het viel me op dat het eerst allemaal zo repeterend leek – ‘Waarom kan ik niet gewoon één keer zeggen ‘ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb‘ en dan de hele lijst opnoemen en ‘klaar is Kees’?’ – Ik was nog steeds op zoek naar de ‘snelle en handige’ uitweg, het koste wat tijd om er achter te komen wat ik eigenlijk aan het doen was met ‘Ik vergeef mezelf’ nadat ik het willekeurig uitgesproken had zonder dat de woorden veel voor me betekenden – en feitelijk is dat ook zo, ze betekenen niets! Tenzij je ze Leeft. Dit was het ‘aha-moment’ waar ik doorheen moest om voor mezelf de werkelijke toepassing ervan te ontdekken.
Ik moet zeggen dat het oordeel over het woord ‘vergeving’ bleef zelfs na een tijdje geschreven te hebben en mijn proces te wandelen. Het was voor mij als een stil ineen krimpen van binnen telkens wanneer ik mij mezelf hoorde vergeven, vanwege het hebben van deze concepten uit de religie en van priesters en de hele religieuze constructie die samenhangt met het woord ‘vergeving’. Het was gewoonweg jakkie in het begin.
Het sleutelpunt hier: ik had geen Zelfvergeving toegepast op het oordelen van het woord Zelfvergeving zelf en de associaties ermee niet opgeruimd. Ik moest inzien hoe het me tegen stond door een herinnering aan die enige keer dat ik te biecht was gegaan bij een priester, die me bij bleef als een hele bittere ervaring in mijn leven, haast alsof je een medicijn moest slikken wat een tijd lang een hele nare smaak achter liet in je mond. De priester gebruikte het woord ‘vergeving’ en zo voor mij op een manier dat het een stigma had achtergelaten jegens dat woord. Ik ging nooit weer biechten en in mijn geest was zelfvergeving toepassen als mijn ‘duistere daden’ opbiechten tegenover mezelf, wat ik zag als een cool punt in die zin dat ik niet mijn toevlucht hoefde te nemen tot een ander om mijn zaken te vertellen, teneinde ‘verlossing van mijn zonden’ te vinden. Toen realiseerde ik me wat een mooie kunstgreep religie had gecreëerd door ‘de enige’ te zijn die je dit ‘Godgegeven recht’ kan verschaffen om ‘je te vergeven’, terwijl Zelfvergeving impliceert: ik kan het zelf doen – geweldig, dé manier om trouw en geloof te ontluisteren.
Ik paste zelfvergeving toe op mijn ‘jakkie’-gevoel en op ‘raar’ en op mijn oordeel over het woord vergeving en zelfvergeving zelf – de hele lading punten die open ging terwijl ik de zinnen en gedachten begon uit te schrijven zoals ‘waarom moet ik mezelf vergeven’, ‘waarom vergeving klinkt als iets wat de priesters doen voor anderen’, vergeving gerelateerd aan god, vergeving gerelateerd aan iets wat ik ‘verkeerd’ heb gedaan, vergeving als in ‘iemand om vergeving vragen’ en zelfs ideeën dat dit een vernederend proces is en genant zelfs voor mijzelf alleen.
Toen ik het proces begon merkte ik ook hoe ik ‘de rottigheid van mijn verleden achter me wilde laten’ en ‘verder wilde’ wat ik deed door het allemaal uit te schrijven en ook te delen als een vorm van iets laten zien aan iemand van mijn eigen toepassing – in zekere zin een ‘ideaal’ volgend van mezelf zo spoedig mogelijk reinigen van zulke ‘zonden’. Dit was niet iets wat ‘verkeerd’ was ofzo, ik vond in dat proces gewoon uit hoe we onze eigen weg vinden om onszelf te vestigen door een proces op een proefondervindelijke manier.
In mijn geval was het meestal door schrijven dat ik punten opende om Zelfvergeving op toe te passen, de ‘vrijheid om te schrijven’ te hebben waarin ik alle ogenschijnlijk triviale punten van mijn dag deelde. Ik ervoer bepaalde blokkades tijdens het schrijven van zelfvergevingen steeds wanneer ik in mijn geest sprong in een idee van ‘mezelf in mijn proces’, waarin we geloven dat we iets aan het doen zijn wat ons ‘beter’ zal maken, ons ‘meer’ zal maken op de een of andere manier – Nee dus, totaal niet. Ik haal een zin aan die eens in een chat naar voren kwam: “Het Zelf als leven heeft nog geen taal of Vermogens”. De nederigheid realiserend die vereist is om om dit proces te gaan was een heel cool punt in dit alles, omdat het me toestond om ermee te stoppen een bepaald idee over mezelf ‘hoog te houden’ waaraan ik mezelf mijn hele leven gebonden had, om te leven volgens de ‘hoogst mogelijke maatstaven’ qua intellectueel niveau.
Het was nodig dat ik dit ego los liet – wat ik had gevormd rond specifiek en effectief zijn in mijn toepassing – en nog steeds wordt het gestopt wanneer het ook maar de kop op steekt. Ik realiseerde me dat het alleen weer een ander ‘ideaal’ van mezelf zou voeden waarin ik iets ‘beters’/ een ‘beter’ iemand zou worden, in plaats van me simpel te realiseren dat zelfoprechte toepassing hierin geen ego’s zal vergroten, maar alleen aantoont/onthult en functioneert als ondersteuning om onszelf te leiden tot in een werkelijk praktisch fysiek geleefde realisatie van wie we echt zijn, waarin we onszelf ondersteunen om de blinddoek af te nemen om te zien wie we allemaal werkelijk zijn.
Waarom?
De eenvoudigste reden die ik kan noemen hoe ik er toe kwam om zelfvergeving toe te passen was om echt te gaan Leven. Ik begreep dat we onmogelijk door kunnen gaan zoals we tot nu toe bezig zijn in deze wereld, het is nodig dat we stoppen wat we hebben toegestaan en geaccepteerd in onszelf en werkelijk tot de realisatie komen dat het in feite mogelijk is een nieuwe wereld te creëren als ieder individu dat bereid is op te staan voor leven, zichzelf toewijdt aan zichzelf, om een proces te leven waarin Leven in overweging wordt genomen in alle aspecten als een en gelijk – altijd.
Ik wilde ophouden almaar hetzelfde zelf-kleinerende systeem te zijn met al deze gewoontes en obsessies en verlangens om te weten en elke vorm van ‘waarheid’ te vinden om een ‘zin aan het leven’ te geven. Toen ik hoorde dat Zelfvergeving de manier was om allereerst al deze illusies te STOPPEN om dan te leven, realiseerde ik me dat ik dit ‘voor mezelf moest testen’, ik kon niet doorgaan met gewoon het materiaal te bestuderen en alle kennis en informatie absorberen voor het genot van mijn eigen knappe-ego bevrediging, nee.
Ik ging er aanvankelijk ‘vol in’ met het toepassen van Zelfvergeving en had er een zware taak aan met heel veel uitschrijven. Ik had nog steeds deze ‘drang’ om iets gedaan te krijgen, om ‘het voor elkaar te krijgen’ en eindelijk hier te zijn ‘zonder geest’ en eindelijk vrij te zijn, Ik was nog steeds Zelfvergeving aan het toepassen vanuit het startpunt om iets te bereiken, waarin ik me niet werkelijk realiseerde dat wat ik aan het doen was, onderdeel was van het proces om eerst Zelfoprechtheid te vestigen in mezelf.
Ik realiseerde me dat dit proces niet draait om ‘onszelf verbeteren’ of ‘persoonlijke groei’ maar simpel de realisatie is van waartoe we werkelijk in staat zijn om te leven-als, waarin we onszelf leiden naar onze optimale staat en leven in ons meest volle potentieel. Dit alles kwam mij zinnig voor als hoe deze wereld en de realiteit ‘altijd had moeten zijn’ – ik zag dat het punt dat ons in de weg stond om ons werkelijke vermogen tot het stoppen en corrigeren van onszelf te realiseren, alleen maar onszelf als de geest was. Wij zijn de enigen die ons in de weg staan – om Bernard te parafraseren. Alle gedachten van ‘verloren zijn’ begonnen te vervagen, omdat ik zag dat ik alleen maar ‘verloren was geraakt’ volgens de gedachten die ik de ruimte had gegeven had en veel adem had meegegeven om te bestaan als ‘wie ik ben’, vervolgens realiseerde ik me tot welke mate dit mijn eigen creatie was geweest en hoe ik hier zelfverantwoordelijkheid voor moest nemen.
Ik stel voor dat je de blog leest ‘How I was able to Hear Desteni’ voor meer details van deze eerste dagen van kennismaking ermee. Ook al klonk het allemaal behoorlijk raar voor me, toch besloot ik het ‘te proberen’ gewoon omdat ik al door andere processen was gegaan om te proberen ‘mezelf beter te voelen’ welke niet erg effectief waren gebleken of met ‘blijvende resultaten’ gewoon als de tijdelijke overbruggingen die het waren. Ik besloot Zelfvergeving toe te passen deels ook om te zien ‘waar het allemaal over ging’ en om mezelf niet toe te staan er alleen maar ideeën/geloven over te formuleren zonder het voor mezelf te testen.
Hoe?
De aanvankelijke ervaring in de toepassing van Zelfvergeving werd gevoed door spijt, schaamte en schuld toen ik me realiseerde wat we onszelf hebben toegestaan en aanvaard als hoe we bestaan in deze wereld, en hoe we – in zo’n bezetenheid – een wereld hebben gecreëerd van haat en afgescheidenheid. Waarbij ik zelf een +1 factor was die bijdroeg aan zulke depressie, onrust, terwijl ik rondliep met deze constante veroordelende kijk op de wereld die ik mezelf toegestaan had te zijn en te worden. Ik liep door mijn realiteit te zoeken naar ervaringen, mensen, drugs of wat anders wat mij de gelegenheid zou geven deze realiteit te ‘vatten’, me niet verloren te voelen en ogenschijnlijk een hogere status te verkrijgen om speciaal te zijn, om op z’n minst een of andere vorm van ‘waarheid’ te ‘kennen’ binnen deze realiteit die me het gevoel zou geven dat er een ‘zin’ was in dit bestaan – hoewel ik alleen maar kon blijven zien dat niets zinvol was.
Dit is zo’n beetje ‘normaal’ om door te maken wanneer we ons alle momenten herinneren die we hebben doorgebracht in onze kleine zeepbellen afgescheiden van de rest van de wereld. Zodoende had ik aanvankelijk haast om zo snel mogelijk ‘mijn naam/image te zuiveren’. Ik had de indruk dat het allemaal neer kwam op het uitschrijven van mijn zelfvergevingen in een ruk, en er dan voor altijd ‘helder in/verlost van’ te zijn. Nee, dat was alleen maar weer mijn ego die het allemaal zo snel als ik kon ‘aan de kant wilde schuiven’ om een zekere ‘innerlijke vrede’ te vinden en er klaar mee te zijn – het was gewoon een andere poging om de ervaring te hebben dat ‘alles in orde is’, zonder werkelijk te vatten hoe dit een proces was om een leven lang te leven.
Zelfvergeving kan ons alleen ondersteunen in het identificeren van de punten die we zelf moeten corrigeren, en zoals we weten, vraagt dit de daadwerkelijke fysieke integratie van dat waar ik beloof voor te staan, Zelf als het startpunt in alle opzichten = doen wat je zegt.
Door de ondersteuning op de forums en van Bernard, Sunette en alle andere deelnemers aan Desteni realiseerde ik me dat Desteni geen instant-oplossing was, dat het de reële toepassing in het leven vroeg, dat ik het echt moest wandelen, leven, met vallen en opstaan, vergissingen maken zo veel als nodig om te weten te komen welke weg NIET te nemen – ik realiseerde me dat het van me vroeg om dit werkelijk TE DOEN, dat dit geen gebed of magische toverstaf was waarmee ik eenvoudig mooie woorden kon reciteren en pretenderen dat daarmee alles in orde is – nee.
Ik moest ook constateren dat ik dit nooit had gedaan aangezien het geen voorgeprogrammeerd ding is om te doen. Ik realiseerde me dat het niet zou komen als een enkelvoudige makkelijke beslissing zoals wanneer je tussen kleuren kiest, maar dat het een werkelijke zelfverbinding en zelfwil zou vergen om te bewijzen dat wat gedeeld werd met betrekking tot Zelfvergeving in Zelfoprechtheid en onszelf schrijven naar vrijheid, werkelijk ondersteunend waren. Tot op de dag van vandaag kan ik zeggen: ja dat is het, absoluut.
Van tijd tot tijd zou ik behoorlijk overweldigd zijn door alle punten die ik zou openen door zelfvergeving. Het was een proces waarin door schrijven en door het een vaststaand punt in mijn dagelijks leven te maken, het een gewoonte werd, een coole gewoonte om mezelf te leren kennen, te zien waar en hoe het nodig is zelfvergeving toe te passen, hoe zelfvergeving toe te passen voor de ervaringen van de dag. Ik bedoel, schrijven werd voor mij het meest plezierige onderdeel van de dag en tot op de dag van vandaag, als ik een dag niet zou schrijven zou het zijn doordat ik doodziek ben ofzo – en het is een hele coole gewoonte om een punt van zelfcommunicatie te ontwikkelen waarin we in staat zijn onszelf te gronden als zelfondersteuning en het met anderen te delen wanneer wemaar kunnen. Schrijven en woorden zijn de sleutel tot deze realiteit – en dit is een Destonian realisatie, gaandeweg bewijzen we het voor onszelf.
Al met al was Zelfvergeving aanvankelijk een proces van vallen opstaan, waarin ik letterlijk voor werkelijk alles wat ik opmerkte in mijn omgeving, in mijn gedachten, in de wereld Zelfvergeving begon toe te passen – het is echter cool want zo leerde ik onderscheiden wat gezond verstand is, wat Zelfoprechtheid is, wat de punten zijn die ik verder moet openen en hoe uiteindelijk het toepassen/leven van Zelfvergeving inhoudt het ‘feitelijke doen’/wandelen van al deze verklaringen.
Dit was eindelijk iets wat ik moest ‘maken dat het werkte’ = het was geen snelle oplossing of magische toverstaf zoals ik het aanvankelijk verlangd had te zijn – zo begon ik serieus ‘mijn schepper te ontmoeten’, want Zelfvergeving werd ‘de weg’ om te gaan zien wat voor de duivel op Aarde ik aan het denken was en waar ik doorheen ging de hele tijd in de vorm van het innerlijke gepraat wat ik ‘mijn beste vriend’ had durven noemen.
WANNEER?
Toen ik eenmaal Zelfoprechtheid begon te snappen, zag ik dat ik niet langer mezelf voor de gek kon houden met dezelfde oude ‘ik’ te spelen nu ik duidelijk de redenen, excuses en rechtvaardigingen uiteen had gezet die ik voor mezelf nodig had om op een bepaalde manier te zijn/worden – het eigenbelang, het narcisme, de arrogantie, het zelfopgeblazen ego, de obsessies, de zelfgecreëerde wanen lagen nu open op tafel, zichtbaar, ik kon mezelf niet meer voor de gek houden noch wilde ik doorgaan mezelf te misleiden. Ik kan nu openlijk verklaren dat ik door het toepassen en leven van Zelfvergeving gevonden heb wat Zelfrespect is, wat werkelijk het vestigen van Zelfvertrouwen is, gebaseerd op het eigen schrijven en de realisaties en ook de praktische-levende toepassing van zulke realisaties.
Op het moment dat ik zag dat zelfs nadat ik alle ideeën over mezelf achter me had gelaten, ik nog steeds ‘Hier’ was, begonnen de angsten te verdwijnen – en ik ging door met wandelen wat er ook gebeurde. Zelfvergeving werd ‘de manier van leven’ vanuit het gezichtspunt dat ik in staat was mezelf te corrigeren wanneer ik ‘het punt’ zag dat was gemist in een moment waarin – ja – een ademhaling was gemist.
Ademen door weerstanden heen om een punt omhoog-te-krijgen in Zelfvergeving, ademen door het aanvankelijke oordeel dat kan komen opzetten wanneer we voor onszelf een punt onder ogen brengen wat we onderdrukt hadden en niet naar gekeken hadden uit schaamte, gêne, schuld of angst – ademen door reacties is de manier als je dezelfde punten op ziet komen nadat zelfvergeving is toegepast op het punt, zoiets als mijn aanvankelijke oordeel jegens Zelfvergeving zelf.
Ik herinner me dat ik eens een notitieblok had gekocht speciaal alleen voor zelfvergevingen en op de dag dat ik de laatste pagina had volgeschreven voelde ik me er ‘zo cool’ over, ik was van plan het te bewaren voor het nageslacht lol – ik verloor het dezelfde dag op het busstation, ik realiseerde me dat zo’n proces niet iets is om te ‘koesteren’ en dat het niet ging om het creëren van een collectie van zelfvergevingen, maar dat het gaat om werkelijk door het proces wandelen van het te leven, de correctie leven die ik had gezien door mijn schrijven die ik moest stoppen, corrigeren, op een lijn brengen met wat het beste is voor allen. Uiteindelijk begreep ik dat ik stapels kon schrijven – en toch, als het niet toegepast was, dan was het absoluut nutteloos.
Ik zag ook hoe elk ‘goed gevoel’ wat ik kon krijgen uit het toepassen van Zelfvergeving, een in de geest opgewekte ervaring was en dat deze gestopt moest worden.
Toen ik specifieke ondersteuning kreeg door de ‘Tree of Life‘ realiseerde ik me hoe ‘mijn verleden me nog steeds achtervolgde’ letterlijk en hoe ik een huidige ervaring creëerde van haasten of zelfs onrust in mijn ‘zo snel mogelijk van de klojo af willen komen en in vrede zijn’, zonder me werkelijk te realiseren dat ik eerst los moest laten dat ik mezelf wilde ‘trancenderen’ maar simpelweg de punten onder ogen moestzienvoor wat ze zijn, mezelf vergeven en het proces wandelen in de pas met de fysieke adem – van moment tot moment.
Deze ‘haast’ moest gestopt worden door me eerst te realiseren dat ik mezelf vrij moest maken van gedachten van schuld, spijt en schaamte die tevoorschijn waren gekomen tijdens het schrijven van mezelf naar vrijheid, ik wilde er ‘zo snel mogelijk van af’. Ik realiseerde me toen dat er ‘niets is om te ‘bereiken’, er is niets om ‘toe te komen’ of om te ‘worden’ – het gaat er om me te realiseren wie/wat ik werkelijk ben, dat ik Hier ben en dat ik me niet kan definiëren en beperken binnen een gemeende tijdsduur die ik voorschrijf om dit te doen. Dus, haasten is verbonden aan een zelfcompetitie door de tijd tegen mezelf, tegen de persoonlijkheid die ik geworden was. Dus, dit mezelf vergeven werd de steunpilaar om te wandelen in nederigheid, om me te realiseren dat er niets ‘te bereiken is’ of te verkrijgen, maar dat het een daadwerkelijk wandelende-levende zelfrealisatie is die bewezen zal worden door onze eigen deelname in ruimte en tijd in onze realiteit.
Dit hield ook in het stoppen van de verwachtingen of idealen van ‘wie ik zal worden als ik eenmaal Zelfvergeving heb toegepast’ – er zeker van zijn dat ik geen enkele vorm van zelfverheerlijking had hierin, geen enkele ego-vergroting als ‘meer’ zijn dan anderen of nu ‘klaar’ zijn met mezelf en het niet langer nodig hebben om door te gaan, dat zou inderdaad een volgende mindfuck (geestillusie) zijn om te ontkrachten – en ik herinner mezelf hieraan elke keer dat het nodig is. Het is een constante levende toepassing.
Levende Zelfvergeving
Ik had nooit geweten hoe gelaagd mijn persoonlijkheid was totdat ik begon met het toepassen van Zelfvergeving.
Het was schokkend om te beginnen te zien hoe ik in essentie vermeed om me te ‘mengen’ met de mensen om me heen, gebaseerd op dit idee /deze persoonlijkheid die ik van mezelf had. Ik begon me te realiseren hoe ik juist dat was geworden wat ik in anderen hevig had veroordeeld: ik was mijn eigen ergste nachtmerrie geworden zonder het zelfs maar te merken. Hiermee bedoel ik een nogal pietluttig, elitair, veroordelend, arrogant wezen dat zich alleen bekommerde om ‘tijd doorbrengen’ met de mensen die ‘om me gaven’ zoals ik om hen gaf – geriefelijk dus – ik had geen enkele eerbiedigheid voor de rest, ik zorgde alleen voor mijn eigen luchtbel. Dus, toen ik zelfvergeving toe paste en begon te begrijpen dat dit proces er was om mezelf alles te laten zien wat ik was geworden, was het aanvankelijk iets waar ik me tegen verzette, puur omdat ik bang was om de werkelijkheid die ik was geworden onder ogen te zien, de echte ‘ware natuur’ van mezelf terwijl ik van mezelf had gedacht een aardige en verrukkelijke persoon te zijn. Dit was dan duidelijk nog vanuit het uitspelen van mijn kern-persoonlijkheid, in plaats van volledig onvoorwaardelijk te zijn in de toepassing.
Zie je, het coole van Zelfvergeving is dat we ons realiseren dat we hebben bestaan als patronen, patronen herhalen zich volgens hun ‘natuur/ontwerp’, we realiseren ons dat vanwege de mate waarin we als de geest hebben geleefd, we laag na laag onder ogen zullen zien van dezelfde patronen in allerlei verschillende aspecten van onze realiteit. Dus, we weten dat we niet in één keer klaar kunnen zijn hiermee – we zullen ons feitelijk verbinden met het fysieke als de adem, van moment tot moment, wandelend met het nodige geduld om onszelf te gaan stoppen en corrigeren. Dat is vertaald als eenvoudig in staat zijn om de geest te stoppen, alle onnodige herhalingen (time-loops) van steeds weer dezelfde ervaringen stoppen, totdat we ons realiseren dat we het eenvoudig nodig is dat we Stoppen, Zelf Vergeven en het loslaten. Klinkt simpel, ja, toch vraagt het een constante toepassing die wordt ‘wie we zijn’ elke keer dat we onszelf stoppen in de geest deel te nemen, in elk moment dat we niet deelnemen in dat wat aanlokkelijk en verleidelijk lijkt om in te gaan – dat moment dat we er ‘niet in gaan’ steunt ons in feite om onszelf te gronden in/als het fysiek, we bewijzen aan onszelf dat we dit werkelijk kunnen, dat het slechts één ademhaling per keer vraagt en voldoende zelfwil om het te doen.
Ik had zelfs nooit gedacht dat ik zou komen tot het graag doen van dit proces totdat ik het eenvoudig begon te leven. Ik besteedde uren aan het schrijven van zelfvergevingen want ik zag het als een effectieve manier om punten open te krijgen en mezelf haast ‘uit te dagen‘ om mijn angsten te transformeren van ‘oh nee nee ga daar niet in!’ binnenin mijn geest waarin ik mezelf zo ongeveer een innerlijke schop onder de kont moest geven om me ertoe te brengen het punt uit te schrijven. Gêne, schaamte, schuldgevoel, bergen van zelfoordeel, zelfhaat, een heleboel oordeel over andere mensen, de wereld – ik was overweldigd! Echter het was het meest bevrijdende punt als het er eenmaal ‘uit‘ was als een fysieke ontlasting van het rottende lijk wat ik nu aan mezelf had getoond; het was niet langer dit ‘dode gepraat’ wat rond gaat binnen in mijn hoofd, wat me provoceert om in bepaalde stemmingen of ervaringen te gaan waarin ik dan durfde te participeren en definiëren als ‘wie ik ben’. Deze ervaringen begonnen te verminderen, eenvoudig omdat ik mezelf niet voor de gek kon houden in zulke gedachten nadat ik ze uitgebreid had blootgelegd voor wat ze zijn. Toen de pot met maden eenmaal was geopend, was de pot leeg en ik vulde het op met aarde om iets te laten groeien wat eerder ondersteunend voor mezelf was om in gezond verstand te leven.
Het specifiek zijn wat inbegrepen is in het schrijven van Zelfvergevingen is een sleutel geweest van ondersteuning in het leren hoe de geest werkt als een perfect systeem van excuses en rechtvaardigingen om geen Zelfverantwoordelijkheid te nemen. Vandaar dat de enige manier om dit probleem te ‘tackelen’ is om een even specifiek en geperfectioneerd systeem van zelfcorrectie te wandelen, wat hetgeen is waarom Zelfvergeving zo’n specifieke manier is om onszelf te corrigeren. Elk woord in de basis formulering ‘ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben…’ is een absolute verklaring van Zelfverantwoordelijkheid nemen voor het opgeven van onze levens voor een door de geest- gedreven actie die gedaan was zonder in overweging te nemen wie we zijn als een en gelijk.
Door het proces heen van leren kennen hoe Zelfvergeving werkt, werd het deelnemen op het forum, het lezen van de posten van anderen een vitaal punt voor feedback. Ik was behoorlijk verbaasd hoe het mogelijk was om een enkele actie/gebeurtenis richting te geven bij gebruik van dezelfde middelen – zonder onderscheid – en hoe het mogelijk is in elke situatie gezond verstand te vestigen, door het feit dat elke actie is aangewend door een proces waarin een proces van beslissingen nemen is betrokken: te handelen of niet te handelen – dit is zelfgecreëerd en als zodanig, kan het gecorrigeerd worden.
Hoe kan het dat we dit gemist hadden door de tijd heen?
Geen Excuses: Leven kan niet Ontkend worden.
Ik zie Zelfvergeving als onszelf een tweede kans geven om te leven – om eindelijk onszelf te creëren als dat wat we zien als wat het beste is en zal zijn voor allen als een en gelijk. Dit klinkt ‘cool’ maar de woorden leven houdt in een levenslange toewijding, een toewijding aan onszelf waar we onszelf mee ondersteunen en die we delen met anderen. Het is een manier om ons vermogen uit te breiden om te zien/realiseren dat wie we werkelijk zijn gevangen was in onze eigen valstrikken in de geest en we zijn er klaar voor om ze allemaal neer te halen want we zijn zelf de scheppers geweest van dit alles.
Er is geen ‘mysterie’ in Zelfvergeving, het is geen zelf-god-gegeven recht, het gaat om het begrijpen dat we onszelf stoppen te bestaan in een enkel gedefinieerd punt of idee over onszelf dat beperkt/definieert wie we zijn, en het leven door het eerst verwijderen/los maken van onszelf van zo’n herinnering, idee, gedachte, geloof, beeld en opstaan in het accepteren en toestaan van onszelf om beperkt te blijven in zulke concepten van onszelf.
Het gaat over onszelf leren kennen, te leren ‘hoe‘ we functioneren en Zelfverantwoordelijkheid nemen ervoor, wat inhoudt te realiseren en te begrijpen dat er geen wonderen zullen plaatsvinden voor ons om te corrigeren wat we geaccepteerd en toegestaan hebben te bestaan in deze wereld. We hebben dit ene leven, één gelegenheidvoor ons om de scheppers te zijn van een realiteit als welke we willen bestaan van nu af aan, in gezond verstand, binnen het principe van wat het beste is voor allen als gelijken. Dit is het enkele vertrekpunt voor de creatie welke we gemist hebben door de tijd heen – het is alleen nu dat we de gelegenheid hebben om te staan als het levende voorbeeld van wat mogelijk is voor ons mensenwezens om te zijn en te worden wanneer we de verandering worden die we willen zien in deze wereld.
Veel plezier om dit te leven voor jezelf.
(Vertaald in samenwerking met Martijn de Graaf)
————————————————————————————————————————
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
http://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
http://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/
Ingrid's Desteni Witness Blog 